….Ve Gece, Yıldızların sağır eden sancılarıyla doluydu..
Yıldızlar İnsanların acılarını yüklenmiş,
Yakıcı hatıralarıyla Deniz’e akıyordu..
Ay; karanlıktı… Bulutların ardındaydı…

Güneş bir yerlerden sızmaya çabalıyor,
Doğdu-doğacak. Karşı Dağ’ın eteklerinde..
Yıldızlar artık uzak diyarlara kayıyor,
Uzaklara, gidilesi yerlere… Hayatın kıyılarında..

Ezici hatıralar taşıyan yüreğim, derinlerde,
Bir bohça gibi taşıdığı yükünü lâl kalbimle,
İfadesiz yüzüme yayılan gamlarda,
Gidiyorum şimdi uzaklara, O dağın eteklerine..

Silinen hecelerim (d) üşüyor, yorgunluktan,
Kulağının öksüz duvarlarına çarpıp geri geliyor..
Belli ki içeri alınmamışlar, yoksunluktan,
Yüzümün yetim çizgilerine gerisin geri, geri geliyorlar..

Bu yüzden Gecelerim, kısılmış bir ağlama çığlığıdır,
Kapına kabul edilmeyen sözlerim gibidir ellerim,
Anla, Dinle, Duy Beni desem,
Anlamsız boş gözlerindir.. Baktığım yerler.
Ve Gece…..

(OnDört-Eylül-İkiBinOnBir*17:15


Nevin Akbulut