“yazmak hiçbir şey değil ki tenin tenime çarpmadıktan sonra...”


...küçük karanlıklara bakıyorum , biliyor musun ?
her şeyden öte nemli geceleri keşfediyorum...
sonra düşüş(ler) , dokunaklı söz gibi... hayatı anlatmak
beklenenin aksine kapıları tekmeleyerek kırmak...

-hayatı keşfediyorum / daha sıkı sarılıyorum
belki de her şey daha güzel olur , kim bilir ?

...yapraklara şarkı söylerken buluyorum / ruhumu
tükenen nefeslerime ısmarlıyorum ; şehrin soğuk ışık huzmelerini...
ellerinde ki üç dosya zırvalarıyla yazar olacakların sokağına giriyorum
zamanın gümüşlendirdiği tende ki titrekliği gördükçe...geri çekiliyorum !

-hayatı keşfediyorum / daha sıkı sarılıyorum
belki de her şey daha da güzel olur , kim bilir ?

...en çok yanlışları seviyorum / baş döndürüyor çünkü
yapay bir camın arkasında aniden gözüküyor ya...şaşırıyorum !
artık hayatı o kadar takmıyorum ; çünkü fark edilmiyorum
her gece o küçük karanlıklarda ışık huzmeleriyle ağlıyorum...


“yazmak hiçbir şey değil ki tenin tenime çarpmadıktan sonra...”


emre onbey