masalsı bir hayatın özlemini çekmedim hiç
hayallerim bile gerçekçiydi istemeden
kırmızı başlıklı kızın kurdun karnından çıkması
nasıl imkansızsa
masallar da o kadar yalancıydı
ve masallarla uyumadım çocukken
uyutmadı,uyutamadı.

öyküleri sevdim hep
sıradanlığına rağmen
hatta sırf bu yüzden belki
sıradanlık özgürlüktü
özgürlükse sıradışı.

hep kendi öykümü merak ettim
yan karakterleri,dönüm noktalarını
esas oğlana nasıl tutulup
peşinden sürükleneceğimi
kaderin cilvelerini ve nazını
sevmenin,acı çekmenin hazzını

kolaya kaçmayı seven kişiliğimi
-işte itiraf ettim-
hayallerimde amazonlaştırıp
kahraman olmayı
ama sırf kendime inat olsun diye
kavgayı,dalaşmayı
meydanlara atılıp sataşmayı
düzen denen düzensizlikler
düzelsin diye başkaldırmayı

sonunu kurmadım kafamda
sonlar yarım kalmalı
sonsuzluksa kafa patlatıp
sırrına vakıf olamadığım bir yabancı
son ve sonsuzluk arasındaki o açı
daralıyor gitgide ve yaşam telaşı
bir göl kadar kıpırtısız olma ihtiyacı...

çelişkiler yumağı öykülerin sıradanlığında
-sanırım anlıyorum-
gerçekler masallardan bile aldatıcı.