Kâf Dağıʼnı görmüşüm; velâkin tâ semâda
Başına nûrdan karlar, yağmış hatta ezelden
Fakat kanatlar kırık, bu derbeder humâda
Farkı yok tüylerinin, çürümüş bir gazelden

Ah rüzgârlar yoluyor, kanatları bir yandan
Aceb duyuyor musun, figânı ey Kâf Dağı!
İsteyerek vazgeçer, bu Simurg tatlı candan
Ankaʼya vuslat yoksa, çal boynuma bıçağı!

Bırak da etrafında, hergün pervâz edeyim
Şu gözlerim kamaşsın, karların beyazıyla
Bırak da meleklerle, birgün âvâz edeyim
Arşında sadâ bulan, bin şükrân niyâzıyla

Gözlerim ufuklarda dolaşırken her akşam
Hakikat çiçekleri, gördüm nûrdan semâda
Yaseminler misâli, kokuyor buram buram
Secdelerde koklayan aklım hergün komada

Uyandırmasın beni tatlı uykumdan zamân
Ve öldüğümden dahi haberim hiç olmasın
Uyandırmak için de yağsa hergün âsımân
İçime gözyaşımdan başka bir şey dolmasın

Soner ÇAĞATAY (05:45) 30 AĞUSTOS 2011 / Wuppertal / Almanya

Not: Resim, mana bakımından şiirle paralel. Gökte hakikat çiçeklerini gören adam, bir minareden insanlara bunu haykırıyor.