Fakirler var,
Ramazanı dört gözle bekleyen fakirler…
İlk defa evine yemek girecek,
Beklide evet beklide,
Ramazanın kıymetini en çokta onlar bilecek…
Bizler on bir ay doldururken mideleri,
Onlar yarı aç yarı tok geçirdi günleri…
Fakirler var fakirler,
Açlıktan uyuyamaz geceleri…
Hiç baktık mı etrafımıza hiç baktık mı?
Sonra kendimizi sorguladık mı?
Komşusu açken,
Tok yatan bizden değildir;
Buyurmuştu ALLAH RESULÜ…
Biz bu hayatın neresindeyiz,
Aynaya hiç baktık mı???
Ramazanda bir çok şeyi hatırlar olduk,
Sanki ramazandan önce hiç fakir yoktu,
Sadakadan kaçtık,
Zekâttan kaçtık,
Aslında biz kendimizden kaçtık…
Ağlamayı unuttuk kahkahalarda,
Kaybolduk koca koca yalanlarda,
Loş ışıklar beynimize vurdu,
Her şeyi görer olduk parada…
Öyle fakirler var ki,
Ağlıyor gecenin karanlığında,
Dayanamıyor çocuğunun açlığına,
Zaten hiç bakmıyor ki, kendi açlığına…
Süt alamıyor çocuğuna,
Ayakkabı alamıyor,
Çanta alamıyor,
Hatta hatta ekmek alamıyor,
Kendini atıyor sokağa,
Sabah namazında…
Bu günde bir umut vardır diyor,
Hala bir karıştıralım şu çöpleri…
Karıştıralım çöpleri...
Öyle fakirler var ki,
Sokaklarda yatıyor,
Sırtında elbisesi yırtık…
Uyuyamıyor geceleri,
Kağıt yakıyor, devriye atıyor,
Çok soğuk olur şehir sokakları…
Ölmemek için, evet ölmemek için,
Kışın unuturlar geceleri…
Gözümüze perdeler iniyor,
Göremiyoruz bunları,
Ya da görmek istemiyoruz…
On iki ayıda ramazan görsek,
Görürüz o zaman on bir ay göremediklerimizi…
Öyle fakirler var ki,
Dört gözle bekler ramazanları,
Evine yemek girecek iftar çadırından,
Verilen sadakadan çocuğuna elbise alabilecek,
Sokaktaki, bir aylığına da olsa barıma bulacak,
Ya on bir ay ne olacak???
Hiç düşündük mü?
Ya da düşünmek istedik mi???
Öyle fakirler var ki,
Bitsin istemez ramazanları,
Ramazanlarla hatırlarız ancak onları….

Yılmaz Çelik