eski yıkık bir evim
merdivenlerime çıktığında korkma
ölüm taşımam içimde
bilirim


duvarlara asılmış örtüler
önünden kaçamıyorsak eğer
kefenimiz olamaz
gözyaşlarımızı onlara silelim


kırmızı işlemeli bir halı
önünde kanıyorum elbisem kırmızı
ikimiz bir olduk dünyaya karşı
ayaklarımla basamam
çünkü sen


ellerimde böcekler
ruhumu her gece kemirecek
içtiğim suyun arasında
yaşamayan
simsiyah ölüm


kurban ediliyoruz kırmızı
duvarlardan akıyoruz
toprağın yüreği bize aç
ölmekle dönen dünyadan
yapabiliyorsan kaç


camilerin boğucu kubbesi
altında yeşil yeşil uzuyoruz
inançlar dişlerimizi kirletti
ruhum maydanoz


elbiselerimiz upuzun
acı çektiğin kadar uzuyorlar
çocukların dilleri konuşur
sende elbisenin arasındaki
çocukluğunu unut


odalar dolusu koyun
nefesleri kadar yaşarlar
cenneti görmezler
insan denilen kadar
gerçekten sürgün


siyahken beyaza dönüş
sebepsizliğin kuvvetin
adımlarını sessiz at
ruhunun karası hala
kopkoyu ve derin


önümden kayıyor kadınlar
her biri vicdanın sözünde
dilim bırakamıyor onları
sonsuzluğu gördüm
her birisinin gözlerinde


seçmek kadar hür
ölmek kadar sevilmez
ruhumuzu şekillendirenler
ölümü yok edecek sonsuz
ömürler ömürler ömürler