Yıllardan sonra, bir kez daha,
Edirne bayırından baktım sana, Lüleburgaz.
Ne o eski güzelliğinden bir eser kalmış,
Ne o eski bakir hâlin…
Bir zamanlar yemyeşildin,
Çayırların ve ağaçlarınla;
Şimdi beton yığınlarının arasında kalmış,
Olmuşsun enkaz…
Geçmişi hayâl ederken,
Buruk bir acı düşürsen de gönlüme,
Doğduğum, çocukluğumu yaşadığım yersin;
Kıymetini bilmeseler de senin;
Benim için yine de dünyalara değersin.

Meğer buymuş medeniyet;
Devran değiştikçe,
Çoğaldıkça beşeriyet;
Seni böylesine seyretmekte varmış;
Olsun…
Gün gelir değişir bu zihniyet elbet.

Sen ki, Trakya’nın incisi;
Medeniyet beşiğisin.
Sen ki; ecdadımı toprağına emanet bıraktığım yersin.
Tabii ki güzel görmek isterim seni;
İnsan, sevdiğine kem gözle bakıp,
Kötü söz söyleyebilir mi?

Sen yine de alınma benim sözlerime;
Aslında değişen tek sen değilsin;
Neler değişmedi ki…
Ne kadar değişirsen değiş,
Ben seni eski hâlinle sevdim,
Ve o hâlinle hayâl edip, özleyeceğim,
Çünkü sen toprağımsın,
Lüleburgaz’ım benim…

08.09.2011
Erman Ulusoy
Kırklareli