Kesin olarak biliyorum ki bu hayat denilen arenada zorluklar çoktur,
Kolay gibi gözükse de aslında altından kalkamayacağımız kadardır,
İki kişi bir oluyor evlilik kurumunu yürütüyor ve üstelik aynı şekilde,
Çocukları da büyütüyor bu ikili, tek elin nesi var iki elin sesi var diye...

Benim için problem de tam burada başlıyor, arkasından sökün ediyor,
Hayatın iki kişiyle aşılamayacak kulvarları sabırlı, onlar beni bekliyor,
Ben de kalkıyorum yerimden, bir elimde asa yanımda Musa yoktur ama,
Alıp başımı gidiyorum, kimsenin kolaylıkla yol alamayacağı kulvarlarda...

Yine bildiğim benimle birlikte olayların, seslerin ve sentezlerin olduğu,
Hepsi peşimde, durup biraz nefes alacağım zamanın kollanıyor olduğu,
Ayan beyan ama ben aldırmadan devam ediyorum, belki az sonrasında,
Yeni yollar da çıkacak önüme, yahut da ben keşfedeceğim, baktığımda...

Kesin olarak biliyorum ki kendimi bırakacak olursam çok sinirlenebilirim,
Yine aynı şekilde fesimi önüme bırakıp saçlarımı dibinden kestirebilirim,
Bırakırsam yolma ihtimali var ellerimin, parmaklarım yerinde duramıyor,
Onları oyalayacak olsam bile arkasından ayaklarım almış başını geliyor...

Biz işte böyleyizdir, bir ordu gibiyizdir sefere çıkacağımız zamanlar ama,
Henüz böyle faaliyet bulunduğu da gözükmüyor bizim buralardan bakınca,
Ben de kendimi ve sinirlerimi alıp tek başıma çıkmak için fırsatını kolluyorum,
Onlar da var ama yine de dış seslerle ilgili endişelerimi bavuldan çıkarmıyorum...

Böyle devam edemez, az sonra saçlarım diken diken olup duvarları aşacaktır,
Onlarla birlikte öteki duyularım da beni fişteklemek için boş kalmayacaktır,
Kendimi korumanın yollarını bilseydim buralarda kalmazdım böyle sinirlerimle,
Kendimle baş etmenin yollarını öğrenseydim o da iyi olurdu, kötü günlerimde...