gün düþüyor penceremden
kör karanlýklarý yudumluyor gözlerim
gölgelere dönük yüzümde mor kederler
bilmediðim coðrafyalarda eskittim adem yüzünü




parmaðýmda ki son halkanýn adý ayrýlýk
gökyüzü gibi daðýnýk umutlarým
nereye dökülsem ellerimi ateþ kavuruyor
nedamet rüzgârlarýnýn nefesine asýyorum saçlarýmý
belik belik dökülüyor sevinçlerim boþluklara…



son kez bakýyorum aynalara
gördüðüm tek yüz, senin yüzün
bana benziyorsun…
bulanýk bakýyor, aðlamaklý gözlerin
kýzýlýrmak kadar taþkýn dudaklarýn
aðrý daðý gibi suskun düþüncelerin, konuþmuyorsun…




yine de uslanmýyorum
bildiðim her yol sana çýkýyor
gördüðüm her hayal sen
ve her vurduðunda öldürdüðün yürekse ben




günbegün tükenmekteyim
bak titriyor dizlerim, adýmlarýmsa yenik
sence baþka bir aþk diriltir mi nefesimi ?
yeþertir mi güneþ, güz eskisi yapraklarýmý
hiç sanmam…




üzülme…
benim rengim ezelden beri siyahtý
aðlamaksa bana çok yakýþýrdý
düþerken ceplerimden bacaðý kýrýk hayaller
mavi gömlekli gökyüzüne un sermek
hep benim iþimdi / unutma…




göðün iplerine dolanan vakit eskirse
bil ki sen öldün…bende…








28 /08/2011
firuzem