Adı Mahinûr idi zeytin gözlü güzelin,
Öyle bir güzeldi ki mührü gibi ezelin

Efsûni gözlerinin bakışları yaralı
Güneş esrik gezerdi ona gönül vuralı

Kara kaşlar yüzünde resim gibi asılı
Yürekleri kül eden bakışları basılı

Gümrah saçlar havada ahenkle raks ederdi
Bulutlar hasedinden yağmur olur giderdi

Edâ’sı Mahinûr’du nazları Mahinûr’du
İlahi gönüllerde o ne aşılmaz sur’du

Yüzünde gamzeleri tıpkı bir bahar gibi
Kıvrımlarında insan yakan gizli hâr gibi

Musiki gibi sesi kadifenin gözyaşı
Sultanlara mahsustu asil dik mağrur başı

Bir mahalle aşıktı mâh çatlatan yüzüne
Nice canlar yanardı sitem düşse sözüne

İki katlı evinde atlas perde asardı
Mahinûr nine’siyle ne de mutlu yaşardı

Ninesi tam Osmanlı kartal bakışlı asil
Mahinûr ninesine yakışır örnek nesil

Nisan yağmurlarıyla mahalleye akmıştı
Saçlarının yanına beyaz güller takmıştı

Bir şenlik bir kıyamet mahallede curcuna
Onun geldiği o gün o gün dindi fırtına

Nerde bir hasta duysa yardımına koşardı
Ya da bir yoksul görse merhamette coşardı

Çok sürmedi bir an da sevdirdi kendisini
Yüreği gül-feşân dı saçardı handesini

Efsûnlu bir daire bulunduğu her nokta
Gölgesi bile vakur varlığında ve yokta

Sabah saat dokuz da balkonuna çıkardı
Kapıyı açar açmaz bir nur gibi akardı

Makberi-Ahmet Akkoyun.....10/09/2007......00::05... İst^

.....................Devam edecek