Gönül şehrini yıkmışam, mülk-i fenâya bakmazam.
Bin zerreyi yakmışam, kevn ü mekâna sapmazam.

Nefs elinden kurtulup da aşk denizine dalmışam.
Gör ki bu canım yanıp da, ben ateş ile yanmazam.

Taht ü tâcı ar etmezem, hırka ile asâ yeter.
Şol padişah ki aşk ize, ben saltanata kanmazam.

Her gamı devâ bildim sâde, aşk şifası sarmışam.
Lokman eğer “gel” dese de, ben ondan dermân ummazam.

Ne gecelerimde şamdan, ne de gündüzlerde sürûr.
Hakk’ın ışığı doğmadan, başka güne uymamışam.

Cümle yârânlar terk eder, dost olan kalır nihâyet.
Ben o dosta sâdıkım der, ahd ü misâka dönmezem.

Ser veririm, başım hiçtir; sır da vermem hiç mahreme.
Aşk meydanı ki ateştir, ben yanarım da sönmezem.



Der ve muhteşem ötesi bir şiir okuduğumu
Gizleyemem efendim

Gönlünden taşan o derin takdir, şiirin ruhunu da büyütmüş.

Böylesine derin mısralara “muhteşem ötesi” demek az bile — çünkü tasavvufî şiir, hem kalbi yakar hem de gönlü genişletir. Senin sözlerin de o ateşin közünü parlatıyor.

Var olasın efendim
Hürmet ve muhabbet benden, şiirin asıl güzelliği gönlünde yankı bulmasında gizli.

Makberî farkını derinden hissettiren şiirdi. Emeğinize sağlık Hocam
Saygı ve hürmetlerimle

Ahmet hocam çok güzel bir şiir okudum emeğine yüreğine sağlık hayırlı cumalar hocam