şimdi ne söylesem yetmeyecek.
aynadaki yüz bile benim değil.
ellerim yabancı dokunur oldu tenime.
sen yoksun ya,
şimdi ben bile inanmaz oldum bana.

fallarda bile çıkmaz oldun artık.
hangi sokağa girsem ,
gölgenin izini arıyorum...
pişmanlık sarıyor içimi,
sensizlikle baş edemiyorum...

ne yana dönsem anılara çarpıyorum...
dolanıyor ayaklarım birbirine,
yokluğuna d/üşüyorum...
kimse anlamıyor neden sustuğumu,
sesim sendin!
yutkunuyorum...
şimdi konuşmaya bile utanıyorum.
zoruma gidiyor çaresizliğim.

hani tam kapıdan çıkacakken
bakmıştın ya gözlerime,
artık söyle de bitsin bu işkence, dercesine.
o zaman boğulmuştum suskunluğumda,
söyleyememiştim, renklerin sensiz birbirine karıştığını.
kuşların bulutlardan atlayıp uçmadığını.
herşeyin eğer sen olursan tamamlanacağını...

söyleyemedim sana,
ben sarıydım senin sevgine.
cüzzamlı hastalık taşırdım geleceğine.
kim dokunsa bana,
ya ölür yada öldürürdü.
"Gitme" bile diyemedim sana.
sen ne öl,
ne de öldür diye...

damarıma çekiyorum şimdi beni.
kimseye karışmadan,
yalnız beni tüketsin diye zehiri.
düşündükçe deliriyorum,
kim sarıcak şimdi dokunmaya kıyamadığım o teni.
görebilecek mi ruhundaki eşsizliği?

neden Allah’ım,
neden benim sevgim kanserli?
yok mu bunun bir çaresi?
Ne olur ya Rabbi!
tüm elleri kaybedip,
kefil veriyorum ömrümü şimdi...
mahşerde bile olsa,
O’na yaz beni!
O’na yaz kaderimi!
olacaksa onsuz,
al bu nefesi...

daha fazla süründürme dünyada bu cesedi!



Gülşen Mavi