sendeledim
sencileyin
düş/ün/menin zehri aktı damarlarıma
nefesimde biraz endişe
aşktan tevellüd bir yan/ıl/gı
sandım ki
zaman
aç toprağı doyurma zamanı







bir değirmi gök serdim gözlerine
henüz cenin bir düş iken
batırıp kendi kanıma
ihtilâl sokaklarına yazdım
son teleğimle adını







akşamdan biraz kül
hayyam’dan şarap aldım emanet
çığlıklara boğdum sükunet şarkılarını
hüzzama karıştı neva
dudaklarımda alıç tadı


ne yana baksam gözlerin cennet
kehanet sanıyorum gözlerinden kayan yıldızları
ya bir gecenin kanında
yahut bir şiirin rahmindesin
zihnimi karıştıran
zihnimi kışkırtan ellerin
ensemde
kızıl kıyamet







taze anılarım yok benim
evcilleşmiş
mahcup birkaç düş
omzumda yivli bir tüfeğin tepik acısı
tez solan bir mevsimin
imlâsı bozuk
mânâsız
şiirlerinin altında buldum imzamı







bir yokuşun başındayım
bir adım ötesi sırat
son gemiyi de yakıyorum gözlerinin önünde
güller tutuşuyor hayalini öperken
biliyorum
hiçbir gün tekrarlamayacak kendini
göm beni
toprak tavında yüreğine







bir akrebin kıskacında doldurdum zaten keşkülümü
ay tutulmasıydı bu
tutuldum
zorla elimde tuttuğum
kale/m düştü





bir darbe kadar çamurludur madem
nazarında suretim
suçum sabit görülene dek
nezaretinde kalayım gözlerinin





akl-ı kâmildim eskiden
harlayın ateşi erenler
herkes yandı
bir can ben
yanılmış olamam
aşktı bu
penceremden / zamansız / esip geçen…












/ mai /