girmiyor penceremden bir tepsi dolunay
kendi pirelerimle kaşıntımın içinde
sövgü günah diyor hocalar
hacıların ayakkabıları çalınırken camiden
işte gene odamın ortasında
gözünüzün önündeki direk
kendi kanımı emiyorum
köy meydanında seyirlik oyun
bakıyorum
benden başka kimler acımı tadan

fare bilse öleceğini kapanını yer
dirileceğini bilse son yeşil
su damarlarını arar
geleceğini okusa parmağındaki alyanstan
kocaya varmaz kız
duvar boyu halılar dokur

ışık girmiyor odama
büyük oysa deliği anahtardan
göz alabildiğince önümde duvar
duvarlar saltanatı sürgit günler
biterken yirminci yüz yıl

açlıkla savaş gündemde
savaşla savaş
yıkın duvarları buyruk vericiler
yakın eski paçavrasınız
korkmayın !
karamayacak yüzünüz
herkesten daha parlaksınız cennette!

güneş ışığından kopan damla
nasıl girdi
kurum sıvalı bacadan
nasıl bozulmadı
öylece kaldı pırlanta yüzü
ister mi ?
duyusuz betona toslamayı
toprağa iner yağmur
göğe döner
toprağa iner.

karanlık odanın avusunu
yer de büyür damla
tohum olur evrene
çatlayınca duvarlar
girer
her pencereden dolunay

28 10 1987