zifiri karanlığa adak olmuşken gözlerim bir sem yaktım
gecenin koynunda
sen koktu her yer cancağızım....




bir kıtlık geldi, kaleme
önsözümü tamamlayamadığım bir romanın sayfalarında
tüm alfabeyle yazdım adını
anadan üryan satırlar sana gelirken
beni giyinmeye başladılar
bir beden küçük gelsem de ........





acıya tuz basışlarımda Marmara
Yusuf gömleğinden sızan kan, gözümden akan yaş
sessizliğin eşiğinde senli cümleler .
siyah bantlı susmalarım var Kız kulesine astığım
çıplaktı düşler,
yer edinemeyen harfler sokağında dudaklarımın
hicranın coğrafyasında ölemedim
ölemedin ki yüreğim
kendi infazım avuç içimde
vazgeçmişken dar-ı acundan
tam da sözlerimi heybeme katmışken
düş’üme gökten elma gibi düştün şehr-i İstanbul.





Sensizlik kalıbıyla sana şekillenen bir beden,
yarımken sen tamamladım, üryan yanlarımı
ötelenmiş rüyaların peşi arkasına düşen küçük bir kız çocuğu
Haliç’e çaldığım göz yaşlarım(n) tutmamış bir sabaha gebe kaldı.
ıslak kirpiklerinde birikmiş yarınlar.
vuslat rengine bulanan gök kubbe,hiçliğime çalarken rengini
Haydarpaşa’da mavi trenin gri sirenleri yankıladı.
üşümekteydi ellerim
ruhun idam sehpasındaki urganı düğümlemeye yelteniyor
Eminönü sahilinin dudak kenarlarındaki gölgeler karanlığa başkaldırışında.
dayanmış.
kan-lan-mış ,
ince bir yol alıyor maviliğine
tam o vakitte yüreğim(n) sessizliğe bağdaş kurmuş
özlemlere meyilli bir çift yürek.
aynı vagonda,
aynı trende başka yerlere giden biz miydik yoksa?
tek suçlu hicran’dı belki de
sana itham edilmiş kalemin faili meçhul cinayetlerin tek sanığı
Züleyha’nın yüreğinden sızan kan kümeleri susuz coğrafyana düşmekte
hüzne paralel kum saatindeki zerreler
İstiklâl caddesindeki kalabalığa aldırmadan kırık bedenle yürüyen ben
özlemin ortasında,
hicranın avucunda vuslat sabahını bekledim(n).





ertelenmiş saatlerde Hacer’in renksiz duvağına astım sensiz hıçkırıkları
aynı safa durdum seninle şehr-i İstanbul
kıblegâhım sensin.
Marmara’nın etek uçlarına dökülen tuzlu sular bizi biz yapandı
iki beden bir canda
katığım; sen miktarı nefes.
Azrail b(s)eni bir adım uzakta izlerken
ben sende büyüyorum
misket karası gözlerinde canlanıyor , küçük bir kız çocuğu
saçları örgülü geçmişte kalan hatıra kağıtlarda
siyah/ beyaz sinemalarda replik öğrenen
oyuncaklarına sirayet etmiş çoktan siyah ve beyaz.
ılık bir meltem, örgüsünü çözüyor Meryem’in ellerinden
kısır kum zerreleri kanamasındayken dudakları zamanın
kanatlan bir martıda can alıyor gözlerim,
sırça bir köşke denk gelen kilisede
bir papaz günah çıkartmanın iz düşümünde.
satırlar rüzgarın peşinde
ben, sen olmuşken niye Yakub’un sabrı misafir olur yüreğin(m)e?
saat seni yaşamaya beş varken
diz çöktüm sana şehr-i İstanbul
tüm lehçelerde adresim ’sen’sin
hiçbir sözcüğe emanet edemedim seni.
ism-i nazımına tekâbül eden anlam bende saklı (mı)?
nefesim yavaşça kısılıyor
susuyorum.
harflerin yetersizliğinde gözlerim(n) sustu.
orkide düşlerim,
bir terzi ustalığında yamadığın yürek kenarlarımda
kağıt gemilerde maviliğine yol alıyor
gözlerinde nefes aldığım şehr-i İstanbul
yüreği(m)ndeki filizleri hayat diyorum.





Yahya Kemal’in satırlarında benliğimi darağacında kendim infaz ettim.
yeri geliyor Nazım oluyorsun,
okşadığın gemiyi kıskanıyorum sonum tahta kurularına ziyafet olsa da.
Cemal Süreyya’da ’bayan nihayet’ oluyorum,
5:45 vapurunda uzaktan baktığın gözlerinle.
yeri geliyor Orhan Veli olup vapurdan attığın simit parçalarını gagasıyla tutan
martının gözleri olmak istiyorum.
doya doya sana baktığı için
seninle arasında birkaç kanat çırpışı kadar mesafesini kıskanıyorum.
işte ben seni böyle seviyorum iki gözüm şehr-i İstanbul.


gordion
16/08/2011