(Ve saçların
Boylu boyunca deniz yosunuyla
Uzanıyor sonsuzluklara)

Geriniyor üstümde tebessümün
Varlığın ne karanlık ne de avuçlarıma kül
Çığlığın ardı gibi sessizlik,
Sık sık
Şaşırtıcı bir gözbebek yansıması
Gölgemde ağılın akşam sanrısı

İç kararmalarımın ışığını
Ellerine döküyor bir ay, güneşle birlik
Bir sokağın evlerinde ses getiriyor
Çayırların sunmaları
Ve kirpiklerimde kalan dolaşıklığımı

Gece
Esrik bir gam yemiş sanki
Çevresinde yörüngeler var bu asırda
Ve gezegenler, ötelerde bir rindala
Sık sık yer değiştirip türkü söylüyorlar

Ve bir aşk,
Kekremsi ayrılığın eşkalini
Bir duvarın köşelerinde yayınlıyor uzaklığınla
Görüyor bir sevda
Zemheri olduğu vakit kendi kuytularında

Amalim sokak kentlerinin koynunda
Işıldıyor cihanın fıtratıyla
Ve sessiz bir gözün aşklı ferinden yana dertli

Ve içimin sen vuruşlarında
Sesin soluğun gizli
Bir yandan ruhum gökyüzüne sobe

Muhrik dualarla
Bir duruş saklı o gizemde
İlahi okunur dururken sobeliğine
Lale açar ruhunu bilinmezlere

Nazende toprak bu iklimdeyken
Akşam gelince
Hiç ölü görmemiş gibi perişan oluyor sessizce

(Dört iklim,
Ve birde gün ışığı
Dokunulmamış hüzün sarmaşığı
Yansıyor korkusuzluğa umudun kahramanlığı)

Anlıyorum
Belki de hüzünlü şarkılarla acıdım sana
Ve inanarak boşluğa

Bir solukta
İçimin nehirleri senin dudağınla
Ve söylenecek sözlerin hakelerinde
Seni bana hatırlatıyor bir yolcu

Bir de özgürlük düşüyor küçük parmağımdan
Ayak uçlarıma
Belki senin protesto düşlerin bilmez bunu

Aşktan yana dram acımalarından
Vurgun yemiş bir karıncanın isteği uyanıyor şimdi

Bir de
Pişmanlığın merdivenleri koşmasından
Denizin değişerek gri olmasından
Habersiz şimdi
Bir sen
Ve
En gerekli yazgısıyla ben

Ve ezberden bir ayrılık,
Ağırlığımca ıssız bir beden bırakıyor şimdi geriye

Bugün
Bütün günlere susup
Sana haykırmak var içimde

Sahi
‘Kim için ağladım?’ ben

Bilmem



Belki de sadece bir süre
Dilimde kalmalı adın
Ve doğarken ağlamadığım gözyaşlarım...



13.08.11



(İlknur Karaca)