Baş kaldırır akşamlar yüce dağ başı gibi
Sinerim kuytulara kaçıp kurtulmak için
Dönmeyerek arkama bakarım şaşı gibi
Bir şey kalmaz boşlukta uzanıp almak için

Dökülür siyah saçı sarmalar dört yanımı
Uyumak ne zor şeydir karanlığın koynunda
Sonra bir şimşek çakar artırır yangınımı
Vebal nasıl taşınır bilemezsin boynunda

Emin yer değil toprak ayağın da üzülür
Öksüz bir feryat gibi savrulursun boşluğa
Bir şirin edasıyla düğmeleri çözülür
Ölüp ölüp dirilmek zan olur sarhoşluğa

Karanlığın gözleri senden daha kör çıkar
Vurulurken kelepçe, hem eline, diline
Gece soğuk bilinir, oysa nasılda yakar
Dağıtır dağlarını vurur ince teline

Karanlığın üstüne ekilirken toz-duman
Olur birer pencere gözlerin büyüyerek
Koluna girer sonra, yoldaşın olur aman
İstemeden gidersin ölüme yürüyerek

Senden daha fazladır açlığı karanlığın
Onca aydınlık içer doymayı bilmez asla
Dertlerin de uç alıp olurken büyük yığın
Çok denedim bir türlü kesilmiyor makasla




Hayrettin YAZICI