Terk edişlerin vedası zordur.
Terk etmek mi
Terk edilmek mi!
Yaşamdaki terk edişler;
Yüreğimin vedası..

Rüzgar’a, güneş’e,
Masmavi gökyüzüne terk ediş,
En acıydı, o terk ediş.
Gözlerim kapanır o zaman.

Ve yaşam telaşına kapanırım,
Görmezsem yaşamın rengini..
Rüzgar’ı hissetmediğimi fark etmek,
Acıyan yarım olurdu.
Vazgeçilmez çırpınışlarımda bile gökyüzüydü;
Kurtuluş çırpınışlarım.

Ben ve maviye giden bir sonsuzluk.

O zaman mavinin rengi,
Değişim yaşıyordu belki,
İçimdeki değişimler gibi.

Terk edişlerim de;
Yaşam ve ben hep bir di.

Yaşamın hissedişlerini;
Alevlere gidişlerle yaşadım.

Yüreğimdeki alev;
Sönmeyi yaşarken,
Yanmayı tercih etti.

En ağır terk edişim.
Yaşamdaki;
Kendimin kendime olan ayrılığıydı.

Kendimi terk etmek,
Yaşayan yüzümde rüzgar’ın hissettirdiği
Acıyan hissedişti.

Kendimi, içimdeki kendimde bulup;
Geriye getirdiğimde,
Gökyüzünde gözlerimi seyredeceğim,
Sibel’e dönüş çağrısında.