Bencillikler dünyasına gittim geldim,
Şimdileri içim yıkıntılar şehri..
Keder hüzün yine benim adresimde...

Kararlılığıma kararsızlık katan insanlar,
Boyadılar elleriyle saçlarımı,
İçimdeki dışımdaki renkler nasıl değişti,

VE bu yüzden DEĞİŞEN renkleri arıyorum;
Boya kalemlerinde
İçimde nasıl büyüyor acılar,
Ve kalemler yaşatır mı solmuş renklerimi.

YIKINTILAR ŞEHRİNDE bezmişim artık,
Kırılmış yollardan binalardan;
Dayak yemiş gibi geçmişim aralarından...

Canımı acıtanlara yasak konulsa,
Kelepçe takılsa ayaklarına, ellerine...
Yıktıkları şehrimde düşe kalsalar
ve seyre dalsalar zorla; yıkttıkları şehrimi


BOYADILAR KALBİMİ elleriyle acımadan,
Bir kalp bulun bana boya tesir etmeyen..
Ve ne kadar acıtsalar da kırılmayan...

Taş bile yumuşak, renkli parlak...

Ne çok laf işittim her kafadan
Sonunu göremeden bitirilen,

Bitirildi öykülerim..
Boyadılar kalbimi...

Resimler çizdiler ’farklı tonlarda’
Farklı yüzlerde
Farklı seslerde

Bak! canımı acıttılar, artık işitilmiyorum bile,
Bak! kalbim nasıl akıyor; her günden geceye
Geceden gündüze
Denizler bile taştı okyanus oldu...

Ve bir gün OKYANUSLAR DA BİTER BU MASAL....
Mutluluklar yine rengini değiştirecek bilirim..
Ama bu sefer,,
BEn olmadan ...
SEn olmadan...
YANİ BİZ OLMADAN...

KALBİMİN HÜZÜNLÜ TÜRKÜSÜNE.... 23.06.2007