Eremedim
Mevsimsiz kucaklamalara
Pusunda gözlerim ıraklığının

Düşerim şimdi göz renklerine
Mor dağlarımın beyaz karı
Yamaçlarımın rüzgârı
Bedirim…
Işıldardı yüzünde her dem bahar
Ve
Üşürdü yıldızlar gözlerinde
Ben uçurum diplerinde büyürdüm senle
Asmin’im

Hayata çatarak
Sevdalanırdım çaylak uçuşlarında

Uçurumlardadır çiçeklerin en güzeli
Erip çekemedim seni sarp kayalardan
Bilirim razıydın düşüp kaybolmaya
Çığlıklarımızın yankısında şen olurdun düşene dek
Uçurumlarda

Yoktu sendeki yürek bende
’’Alamadım elini elime, dokunamadım zülfünün teline’’
Hayatımın töresine gittim kirpiğindeki çiğde eş koyup seni
Gözlerin kaldı avuçlarımda
Senden gitmedim Asmin’im
Yazgımdı pranga vuran özgürlüğüme

Onursuz değildi ki bu sevda Asmin’im
Olmazların tutsağıydı
Demir parmaklıklarda

Ah
Kokusunu doyasıya çekemediğim
Uçurum çiçeğim
Acabalarında hayatın ikilemlerinin
Kaç asır yanacak daha sensizliğine bu bedevi

Ben bitirmedim bende seni
Kaç metraj hüzün döşedim
Sana giden çetrefillerde
Neler gitti de bu bedenden
Bir sen göç eylemedin can özümden
Gönüllü tutsaklığım sürecek sana mahşere

Ve sen Asmin’im
Sen
Uçurum çiçeğim…

Dilimde duasın,
Haykıramadığım içimde zikir
Bir kızım olacak
Sen gibi bakıp
Sen diyeceğim adına
Son nefesimde
Özgürce haykırıp
Seni mühürleyeceğim dudaklarıma

Asmin, Asmin, Asmin’im……




Canan Korkmaz



Tanıdığım tek gerçek uçurum çiçeğine...