0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1033
Okunma
YAŞAMAK
Doğdu o saf ve parlaklığıyla,
Doğduğu yerden.
Atıldı, çalıştı ve çabaladı,
Bir rüya, bir keder,
Hep elem.
Yol yarı olmuştu,
Artık yaklaşmıştı akşam,
Güneş batmak üzereydi,
Sular sararmış yapraklar solmuştu,
Artık akşam olmuştu.
Gözlerim hep o ümitsiz,
Bir engin denize doğru,
Bir kırık tekne kumsalda.
Anlayamadığım bir sessizlik,
Yanan fenerin fısıltısımıdır,
Bilmek istemiyorum.
Bakarım aynı mavilik,
Yaşamak!
Fakat yalnızlık,
İşte seferini bekleyen şu çürük,
Hayat teknesidir ne yazık…
Durmuş Karabağlı
Eskişehir 1961
