Sustukça birikir sandım,
Sustukça tükeniyormuş insan meğer.
Her tanıdığım simada suretim yanılgısı.
Ruhumu köreltmiş bunca zaman,
Ego sanrısı.
Düşünüyorum da,
Benim taptığım,
Sevmediklerimin de tanrısı.
Peki, o zaman
Bu neyin kavgası?

Gözlemledim bunca zaman,
Suskularımın aldığı şekli.
Son hecesi hep çığlık oldu da,
İfade edemedi hiçbir zaman kendini.
Bağırdıkça haklıyım sandım.
Haklı oldukça,
Sustuğumda anladım,
Asıl erdem,
Susmakmış her dem.


Umuda gülümseme mesafesindeyken
Astık yüzümüzü
Benim de bir bildiğim var diye
Sakınmadık sözümüzü
Şimdi olgunluk susturuyor
Sustukça birikir sandım,
Sustukça tükeniyormuş insan meğer.
Bu sükunet yetecekse
Kavgaların bitmesine
Tükettiğim her kelimeye değer!




Elif SEZGİN




Dip not : Eylül babam, Toynak amcam, bu şiir senin için, yalnız bırakmayacağım artık dizelerini, döndüm dizlerinin dibine...