Yokluğunda; hayalin düşlerime sızıyor
"Kan" kusuyor şiirlerim!...
Ben; aşkın" kızılcık şerbetini" içtim!
Diyorum, kendime...

Aşk; direniyor! gizlice...
Tuz basıp susuyorum,
Acılarıma... Fayda bulmuyor...

Her gün biraz daha yaralarım derinleşiyor.
Aklım, düşünmek istemiyor, kaçıyor.

Kalbimdeki; acıdan, saklanmak!
Yaşamak isteyen "aşk"
Bilinçaltıma doğru kazdığı tünelden geçiyor.

Düşünmüyorum, seni!
Ama; yinede,
"Aşkım" rüyalarıma kaçak yayından giriyor...

Silmek isterken, izlerini hasretin!...
Gözlerini; gözlerime kazıyor...

Denizler dolusu, sular fışkırttım üzerine,
Yinede, sönmüyor...

Nasıl, bir ateş ki! böyle?...
Sönecek diye beklerken,

Her gün, közlenip hasretle, körükleniyor...
Alevler çoğalıyor!
Yangın! yeri büyüyor!...

Kalemi, her aldığımda elime,
Hasret dolu cümlelerle,

Şiirlerim; aşka düşüyor, seni yazıyor...
Bu asrın, aşk modasına
Benim aşkım; hiç uymuyor...

Çünkü, gönül toprağım; eskidir benim.
Nadas’a bırakılmış, dinlenmiş.
Tamamen organik,
Hormanlarla, şişirilmemiş...

Ve sıradan aşklar; yüreğimde hiç yeşermiyor!...
Benim aşkım; sıradan olmadığı için,

Ne ateşi sönüyor,
Ne hasreti bitiyor...
Yok etmek için yaptığım,
Onca; zulüme karşılık, ölmüyor...

Aşkın tohumu; kaderin içinden büyüyor...

V.Kayra