Selam sana kara kızım, bir ses versene nasılsın?
Duydumki; bembeyaz karlar örtmüş ülkeni!
Dilerim acılarının yangınlarını soğutsun!
Dikkat et gözyaşların donmasın!

-Ben mi?

Bilirdin beni, her zaman güçlü,
korkusuz bir savaşçı.
Gitmek istediği yere mutlaka varan.
Küçük mutluluklardan acılara yamalar yapan.
Büyük mutlulukları ortaya çıkaran.
Asla umutsuz, çaresiz olmayan!
Oysa, benim bile bilemediğim hallerdeyim şimdi.


Seni, göremediğim, duyamadığım,
Uzak olduğum zamanlardan geçiyorum.
Varmam gereken yere doğru gidiyorum.
Hergün biraz daha uzaklaşırken yerin üzerindekilerden,
altındakilere doğru yaklaşıyorum.
Yüreğimin; müziğini dinliyorum.
İnceden, derinden sesler yükseliyor!
Ruhumda; sızlıyan özlem, taşıyor gözlerimden!


Okyanus ortasında, bir ada gibiyim.
Yalnız, ulaşılmaz, haritada yeri belli olmayan.
Kendine bile ıssız!
Yalnızlık, hasret, yokluk!
Ben: dört tarafı hüzünlerle çevrili,
Bir acı parçasıyım artık...

V.Kayra