Kimselere söylemiyorum bu bir göç
bir ağaç gövdesine sarıyorum sesini
kırılan dalın yankısına sıkışan
acı tütün tabakası oluyor solgunluğun

çocukları sayıyorum
bir sokak arası

çocuk oluyorum

elini uzatan eski konukluk
çekmecemde duruyor
bıraktığı gümüş saatinde duran gülüşüyle
kokusu siniyor yüzünün gül yaprağına
düşüyorum.

hangi kapıdan çıksam yağmur sonrası
yorgunluğunu alıyorum bir kadının yasak teninde

sabah bölünse içime bütün orman
akşam dokunsa aşk

kimselere açmıyorum sırlarımı
taş kaldırımlara yüklüyorum ağrılarını
bir kentin uğultusunda yükselen
göç isyanı oluyor yurtsuzluğun

çocukları seviyorum
bir sokak arası

çocuk oluyorum

yoklukla büyüyen çocukluğum
yanımda duruyor
bıraktığı derin sözcüklerin içtenliğiyle
sızısı duruyor gidişinin kapı kilidimde
üşüyorum

hangi kapıdan girsem deniz öncesi
yorgunluğumu veriyorum bir şiire alın teriyle

gece dökülse içime bütün yalnızlık
akşam dokunsa aşk


SİNAN GÖZTAŞ