Bir yalnızlık feryadı bu.
Kimselerin olmadığı bir etraf
Ve gündüze hasret bir yaşam...
Her gecenin bir sabahı vardır derler hani ya,
İşte yok öyle bir inanç
Yok öyle bir umut yüreğimde.
Kulaklarımı tıkıyorum
Sessizliğin sesini duymamak için.

Umutsuz bir yürek
Ve mahzun bir kalp.
Henüz genç bir yaşama ait ben.
Evet...
Bütün bu tanımlar kendi hayatımdan eserler.
Yanımda kimseleri göremiyorum
Elimi tutan,
Bana ’gel ben varım’ diyen...
Etrafta hiçbir çare göremiyor gözlerim.

Kalp değil mi bu?
Bir yüreğe hapis olan,
Herşeyde o yüreğe umutlu gözlerle bakan.
Ve beklediğinde onu çaresizlikte...

İki yürek bir olmuş belki
Ama hep birileri,
Demir parmaklıklar vuruyor iki el arasına.

Yine yalnızlık
Ve gör...
İşte yine yalnızlık.

Yani şu garip gönlüm
Ne çare tanıyabilmiş
Ne umut nede mutluluk...

O hep yalnızlığın ardında
Sadece sevdiğine baka kalmış...