Ben uzakları sevdim, hep uzakları
Olmazları, çölde açan çiçekleri,
Gölgelerin ayak izlerini
Ve kalbinin asaletinde sevgiyi yüceltenleri sevdim...
Acıya yüz vermeden rüzgara çığlık atanları
Ağlayıp, ağlatanları...

Ay ve yıldızların kucaklaştığı gecede
Kırık-dökük kelimelerle şiir yazanları, yazdıranları
Bir de merdivensiz güneşe çıkanları sevdim...

Evet sen;
Sen ki, ayrıcalıklı bakışlarında
Sırlarımın tercümanı, umudun habercisi,
Solan güneşin altın yüzünde
Tam da mevsimin ortasında
Gelişin, selam verişin niye?

Sorsam sana:
Var mı benden yana bir iç çekiş
Ve dokunsam gönül teline, sevmekten söz etsem,
Desem ki ey yar,
Hangi şehre düşerse yolun benden sonra,
Hangi sevda şiiri okunursa kulağına
Unut söylediklerimi,
Umursama kimim ben...
Belki delicesine yağan yağmurla
Yolunu kaybeden bir yolcu,
Belki de kırılan şemsiyenin altında
Kuruyan bir kaç damla gözyaşı
Ya da yeni bir güneşin doğumuna dek
Bekleyecek yaralı bir kalp! ..

Yağmur gözlerin ne derdi acaba?

Ama bilmelisin ki;
Zordur çağrılara kapalı bir yürekte
Umuda yolculuk, vuslata şarkılar söylemek,
Uyutulan bir gönülde gözleri uyanık tutmak
Aşk dolu bakışlarla sevdaya kucak açmak...

Dinle bak gönül çiçeklerim ağlıyor,
Can çekişen koskocaman bir hiç bile
Yırtarak karanlığı yeniden doğuyor
Yeniden, hep yeniden! ..


Rukiye Çelik
30.04.2008/Ankara