kayıp sözcükler arasında arıyorum kendimi
nerdeyim ben, hangi iki dudağın arasındayım
mahkumiyetim hangi yüreğin koğuşunda
yada hangi tuzak yüreklerde çırpınıyor sevdam
kendimi ne zaman nerede yitirdiğimi bile bilmiyorum
ve kan tutmuş gözlerimin
ve anlamını yitirmiş sözlerimin
üst üstüne yığılan çelişkilerimin
her gecen gün artan tedirginliğimin
sebebini bile bilmezken
cevabı olmayan soruları kendime sormaya gücüm yetmiyor
boğuluyorum...

sığınacak o kadar liman varken
denizin ortasında yörüngesini kaybetmiş gibiyim
ölüm yorgunluğu kaplamış gibi her yanıma
karanlığa boyun eğmiş gizli kentler gibiyim
içimde inşaa ettiğim duygular birer birer yıkılıyor
kargaların tarlasında korkuluktan farkım yok
yavaş yavaş eriyor, azar azar
bitiyorum...

beş para etmez sevdalara yaptığım yatırımlar
her geçen gün beni iflasa sürüklüyor
dünüme yüz çevirip medet umduğum yarınlar
daha ertesi olmadan yaralamaya başlıyor
plansız hayatıma ektiğim umutlar
dalından koparılmış bir meyve gibi çürüyor
niceleri uğruna kopardığım kıyametler
bugün kendi başıma kopuyor
nefes alamıyorum
daralıyorum...

pas tutmuş acılarımla bi başımayım
bentleri yarmış seller gibi içimdeki öfkeler
acizliğime kapılıp sıkıntılarıma sıktığım kurşunlar
gelir şimdi masumiyetliğimi deler
bir yılan gibi üzerime çoraklanan acılar
damıtır zehrini derin düşüncelerime
hücrelerimde hissederim
acıların kana karışmış halini
soğuk rüzgarlar eser içimde
ter boşalırcasına dökülürüm hayatın oluklarından
yıkıcı olan ne varsa yürür üstüme üstüme
sıkılıyorum...

duygulara vurduğum prangalar eskimiş
yol geçene dönmüş kalbimin köprüleri
farklı farklı simalar kol gezer yüreğimin patiksında
hani derler ya gelen gideni aratırmış
ahlar ve vahlar yazar anlımın pilakasında
içimdeki çığlıklar pusturulmuş
suskunluğumun esiri olmuşum
gözlerim vahşi bir atın hırçın kişnemeleri gibiyken
şimdi giden aşkların arkasından bön bön bakmaktayım

iklimler değişti insanlar değişti
değişmeyen tek şey ben kaldım
sanırım değişmeyede pek niyetim yok
aşkında zulmünde en alasını ben aldım..
artık sevmekten caydım
korkuyorum....

Ozan Özdemir