yangınlarımdan kacar gibi kaçtım senden
kaybettirdim kendimi gözlerinin maviliğinde
hiç bir iz taşımıyorsun artık benden
sürgünlendim yüreğinin derinliklerinden
kayıplara bıraktım kendimi
hiç boşuna arama sakın
kendimi bulunmazlara hapsettim ben

adımı sildirdim kütükten
sulietimi değiştirdim
senin var olabileceğin bütün şehirlerden soyutladım kendimi
düşebileceğin bütün yollardan sildim ayak izlerimi
bakabileceğin en uçsuz ufuklardan kaçırdım gözlerimi
duyabileceğin heryerden çektim sözlerimi
artık düşme arkama
arama
bulman imkansız beni..

tanıyabileceğin bütün dostlarımdan ayrıldım
nerede olduğumu hiç kimse bilmeyecek
boşuna dilini yorma sorgulamaktan
çünkü onlarda bilmeyecek senin gibi
kayıp ilanları verme gazete küpürlerine
ben senden bile bile ayrıldım

bir müddet sonra nasıl olsa unutursun
boşuna aramakla zamanını heba etme
dökme gözlerinden incileri
gün gelir döktüğüne pişman olursun
kurumasın maviye çalan gözlerin
değmez nehirleri kurutmak
bile bile ladesti zaten bizimkisi
artık oyun bitti...

unuturmuyum zamanla bende seni
orası meçhul
kalbimi zincirledim
rüyalarıma kilit vurdum
yanlızlığa kıydım nikahı
kendimle başbaşayım artık
bana yazıldı bu aşkın günahı
sen rahat ol
senin günahlarınada razıyım ben
yeterki sen unut beni...

bundan sonra acılara ev sahipliği yapacağım
duvarlarını vebalimle ördüm
sevaplarım yerleyeksan olacak
boynuma ilmeklenmiş bir kör düğüm
yakama yapışanlardan
ancak nefesimi verdiğimde kurtulacağım

kızacaksın, küfredeceksin
lanet rüzgarlarını estireceksin yüreğinde
bi süre sonra öfkeler yerini alacak gözlerinde
kan kusacaksın
kabulümsün
yalvarırım sana
cevapsız sorulara sual aramaya kalkma
arkamda hiç bi iz bırakmadım sana
hiç bir not düşmedim yılzdızların uçlarına
hiç bir sırrımı açmadım ayın sessizliğine
ve hiç bir açık bırakmadım güneşin kuçağına

ne yıldızlara bak, uçlarında seni bulurum diye
nede ayın sessizliğine bırak serzenişlerini
sabahları boşuna oturma pencere önlerinde
ben yokum orada
izleme boşuna güneşin doğuşunu
hiç bir zaman olmayacağım orada ben

ellerini açıp dualardan medet umma sakın
bu gidişin dönüşü asla olmayacak
unuttur gözlerini, unuttur yüreğini
bu ayrılığın adı hiç bir zaman konmayacak

Ozan Özdemir / 30 Ağustos 2010