Sessiz ve Sensizim..
Sensizlikte buldum Seni.
Dolaştığımız meydanlar,
Şimdi Biz’siz Özgür…

Seni bulduğumda kaybettim, Şehrimin tüm ışıklarını,
Karanlıktı artık her yer.
Özgürlük kadar…
Herkes çıplaktı gözümde..

Kalp gözüm mü açılmıştı?
Böyle düşüyordu maskeler.
Herkes diye başladığım her şey,
Sana dönüşüyordu.

Ağlar gözlerimden nîdalar,
Vurur kıyılara.
Bir nehir olur, bir Deniz,
Sızar gözlerimin mavisi..

Saat ilerliyor, Zaman geçiyor.
Saat ilerledikçe, akrep zehirliyor,
Kusuyor zehrini yelkovana,
Ölüm geliyor.

Ölü geliyor, Ruhsuz..
Bu Ruhsuz bedende kaç cinayetin var?
Kaç intihar var gözlerinde?
Söyle!

Son bir defa Senin olmak için,
O kokuları duymaya bile razıyım.
Hatta Sen de ölüp,
Diğer intiharların yanına gitmeye bile…

Başı ile sonu aynı olmuyor hiçbir şeyin,
Başlarken Sesli, Şimdi Sessiz,
Dahası Sensiz…
En başında da Sensiz miydi?

Tüm sorularım Sana da,
Kendime yok mu?
Bu defa baştan başlasın,
Hiç yaşanmamış olsun.

İlk biz yaşayalım.
İlk olsun.
Ölümüm bile
İlk Sen de olsun…

Nevin Akbulut
Onİki-Temmuz-İkiBinOnBir*17:40