’’hangi zorluğu yenememiş insanoğlu’’
diye bir cümle takıldı geceme
hangi zorlukla gerçekten ve samimi olarak savaştı insan
astı postunu yedi yemeğini kapadı gözünü
sakındı oğullarını
asosyal,apolitik olsun düşüncesi olmasın
patronu kızdığında başını eğsin
etliye tuzluya karışmasın sözleriyle atıldık hep hayata
bazılarımız kırdı bu zinciri
bazılarımızı zehirledi bu karanlık
aydınlıklardan korkutulduk, reddetmeyi öğretmediler bize
hep kabullenin, şükredin dediler
ama dememeliyiz ve kabullenmemeliyiz
beyaz yakalı köleliğe ses çıkarmadık
suçu kendimizde değil sistemde aradık
bir an unuttuk ki
o sistemi oluşturanda biz idik
6.5 milyar beden idik
ama değiştiremedik
eşitliği,insanların kardeş olduklarını hep sakladılar bizde kandık
esmer olana köleliği yakıştırdık
çekik gözlü olana atom bombasını
türkçe konuşmayı bilmeyene terörist maskesi vurulmasını engellemedik
sünnet olmayanı kendimizden saymadık
bizden çok uzakta olanlara insanlığı yakıştıramadık
koydukları duvar bizlerle onların arasına değildi
düşüncelerimizin arasına kondu
hep ayırdık kendimizi hayvanlardan
en küçük olaylarda insanlığını kaybedip hayvan olanlara ses çıkarmadık
mutluğu bulamadık o yüzden gülmeyi biz icat ettik
yananlara su serpmedik ki
soğukta ölenlere sıcak bir çorba vermedik
katliamlara ses çıkarmaya kalktığımızda sus pus oturmaya mahkum edildik.
Korktuk
çünkü korkuttular sen küçüksün aklın ermez dediler
o zaman çocuktuk
sonra büyüdük bu sefer de sen ekmeğe şükret bulaşma dediler
et kazanacakken hep ekmeğe mahkum edildik
mutlu yaşamaya ütopya dedirtildi
kazanmaya imkansız, mücadelecilere idam sephası giydirildi
müzik evrenseldir dedik ama
bütün müzikleri dinleyemedik
dinlemeye kaltıysakta kulağımızı tıkadılar
bilime özgür dedik ama hep ilimin peşinden koşturdular
kitap oku denildi ama bütün kitapları okuyamadık
4 nün peşine ittirildik
insanız dedik bize benzeyenleri öldürdük
düşünen biziz dedik çözüm için tanrılar ürettik
bir şeyleri ancak biz değiştirirz dedik
kapitalizm çarklarında biz döndürüldük
bu denizler bizim dedik ama hep yüzemedik
bu topraklar bizim dedik hepsini gezemedik
sokakta gezerken hep tedirgin olanda bizdik
eğitim hakkımız dedik milyonlarcamız bütün okullarda okuyamadık
kadınlar ilericiliğimizi gösterir dedik hep kadınları ezdik
hormonlarımız var dedik ama eşcinsellerin insan olduğunu kabul etmedik
sadece kabullendik ama ses çıkaranlara destek yerine köteği eksik etmedik
madenlerde ölenlere kader, gemilerde ölenlere olur dedirtildi
neden savaştığımızı öğrenmeden askere gittik
neye karşı savaştığımızı bilmeden hayata salındık
tv ürettik bir şeyler katsın diye
o bizden her şeyimizi aldı bizde izin verdik
o bizi büyüttü
paylaşmayı öğrenmeden sahiplenmeyi öğrendik
okullara ders öğrenmeye gittik öğretmen görmedik
kolejlerde okuyanlarla aynı sınava girdik
öğretmeni olmayan öğrencileriyle aynı sınavı olduk
gözyaşlarımızın rengi aynı dedik ama ağlayan bir kara çocuğa mendil vermedik
kimimiz okuyamadığı için ağladı
kimimiz babası araba almadığı için ağladı
ama nedense hepimizin gözyaşları aynı imiş dedik
bunlar olurken aynaya kendimiz gibi bakmadık
bizi benzettikleri karakterle baktık
sonra suçlu bulamadık
biz biz değildik ki
bizler benzetilendik kimimize hasan dendi kimimize mehmet kimimize ayşe kimimize özlem dendi
bize hiç insan denmediki hep etikelendik sadece
şimdide düşünüyorum acaba
’’hangi zorluğa karşı samimi durmuş insanoğlu’’