yine kan kokulu geceler
efsunlu siluetlere gebe
peşimde dev cüsseli karanlıklar
falezlerden bıraksam kendimi
tutar mı beni sevaplarım


üstüme üstüme yürüyor korkularım
kırık aynalardan yansıyan binlerce ben
paramparça, ruhum acılara soyunuyor
tüm çıplaklığımla umutsuzluğa giyiniyorum
ah! içiyor karanlık aydınlığımı…


şimdi adaletsiz dünyada
asalet maskeli kötülere karşı çaresiz kalmak
öylece bir başına…
elim kolum dilim bağlıyken
mutlu rolü oynamak
en ağır sahne, en çirkin oyun bu


dilimden dökülen her bir replik
çürütüyor nefesimi…
usumsa akıl oyunlarını çoktan terk etti
faydası yok zeki olmanın
maddenin ağırlığında yenilmeye mahkumsa insan
kokuşmuş kangren olmuş bir düzende
dürüst olmak en ucuz yafta
peki ölüler rahat mı gittikleri yerde


zehirli oklar saplanmış sevinçlerime
çatıdan düşmüş yavru serçe gibi
kaskatı hayallerim…
gökyüzünün mavisini son kez perdelerken gözlerim
bir daha bir daha uçmak kolay mı


kanayan kuraklığımda boğuluyorum
bir damla suyun yoksuluyum
harami zenginliği ise hoyrat ellerde
bir nefescik soluk üfler misin Tanrım…


durma! zampara zaman
geçip giderken hayatımdan
zebil et ömrümü
şimdi biliyorum artık…
bir çift goncamı
bir çift turnamı…
emanet edeceğim hiçbir yürek yok


hiçbir avuntu içimdeki anaforları dindiremez
b ı r a k ı n k a r a n l ı ğ ı m a a y d ü ş s ü n
belki gülümser içimdeki a c ı l a r…











-------

ayse ucar
09/07 /2011