Gitmek öylece değildi..



Bu şiir başladığında ben gitmiş olacağım.

Ve yalnızlık bir dem değil her an gibi çökecek üzerine..

Belki yağmurlarla gideceğim sonra hüznü doğurup kalbimde,

Düşürdüğüm her tebessüm kokulu umudu yeniden doğuracağım.

Sen okurken bu şiiri ben gitmiş olacağım..

Sen silerken gözyaşını bir karmaşanın bizde bıraktığı izde,

Sessizliğimi bu şehrin arka sokaklarında bir sokak lambasının aydınlığına saklayarak gideceğim..

Her gece ansızın üzerime çöken kederi,

Hüzzam şarkıların bende bıraktığı kesik kesik aşk nöbetlerini,

Beni sargısız bıraktırmayan yaralarımı,

Bir giz içinde günlüğümün her sayfasında satır başlarına gömeceğim.

Gitmek , kederin ve umudun tam ortasında yüzmek gibi,

Bir yandan da ruhumdan kendimi benliğimi acı acı çekerek yüzmek gibi..

Ben gidince bardağından taşırdığın sevgilerin de gidecek..

Sen kalınca radyoda çalan sevdiğimiz bir şarkının tekrarlanması istenen nakaratları da kör kuyularda yerini alacak..

Giderken götüremediğim birkaç şeyi de geriye bir an dönüp bakmak isteyişimde alacağım..

Kolayca gitmek değildi bizimkisi diğerlerine benzemiyordu, hiç benzeyememişti..

Nedendir bilinmez giderken biz hep kendimizi böleriz..

Unutmak her adımda unutulur bizde..

Diyorum ya gitmek öylece değildi, biz giderken kendimizi taşıyamayız hiç yanımızda..

Ve ben bir devrimle yarım kalışımı kendimden azlediyorum öyle gidiyorum..!

Kalışın mubarek ve azlim sana son hediyem olsun..!