Kaçtıksa Senden, Sana meyilim…
Bu nasıl bir Zıt’lık…
Ne kadar uzağına gitsem
Yanında buluyorum kendimi…
Adını anmayı yasakladıkça kendime,
Adın düşmez oldu dilimden..
Her şey yokuş yukarı
Bir Sen’din yokuş aşağı..
İstemesem de kayıyor ayaklarım Sana..
İstemsiz gibisin.. ama istekli…
Sessizliğe sığındım…
Sensizliğe sığınmak istememiştim…
Her şeyi kabullendim ama,
Sensizliği hak etmemiştim…
Kendime sorduğum tüm sorulara
Pişmanlığım cevap veriyordu..
Ama Sen’li yanım Hiç Susmuyordu..
Hiç dinlemiyordu..
Zamana yenik düşmüyordu yüreğim…
İşte dimdik ayaktaydı yolunda…
Sessiz, susuyordu
Sadece duyabilene konuşuyordu..
Ve iç çekişlerim yerini
İç döküşlere bırakıyor artık…
Geç/e/mediğim…
Soğuğum kesildi geçemedim..
Atamadım yüreğimden…
Kaderim, Yazgım…
Düşemedin..
Umutsuzluğum…
Umutlarım yok artık…
En iyisi öldürmekti hepsini…
Umutsuz kalayım hep…
Anladım ki,
Umutsuz yaşanıyormuş asıl..
Umut bağlamak en büyük hastalıkmış…
Ne olursa olsun..
Yüreğimi kanatan gülün dikeni sökülmüyor…
Ya gülü atacağım,
Ya da dikeni kanatmaya devam edecek yüreğimi..
Ama ben Senden yine de
Geçemeyeceğim..
Geride bıraktığım liman yok olsa da..
Hatta o liman hiç olmasa da..
Okyanusta yalnız başıma bir liman olduğuna
İnanmakta güzel…

OnYedi-Şubat-İkiBinOnBir-18:30
Nevin Akbulut