Komşusunun ipiyle düşüverir derdeğe;
Çıkarı kesilince tez başvurur herzeye.

Selâmını esirger yayılsa da çevreye;
Elinden gelse bile destek vermez kimseye.

Nalıncı keserini her dem yontar kendine;
‘Bedavadır!’ deseler, koşar seng-i kabrine.

Efkârlanmaya görsün, dili uzar sürçmeye;
Haddini de hiç bilmez, başlar pislik serpmeye.

Ne de olsa bir insan, kalıbı da yerinde;
Ne kadar kurnaz olsa, hep yenilir fendine.

Nev’i şahsına özgü pek pişkin her haliyle;
‘Yağmur!’ diye avunur tükürülse yüzüne.

Düzgün gözükse bile güvenilmez sözüne;
Güvenmek istiyorsan, hele bir iki dene.

Çıkarının kölesi gülse bile yüzüne;
Velfecri okumakta gözleri, hiç yerinme.

Biti kanlandığında sakın ona görünme;
Allah tırnak vermesin, üzer sevdiğini de.

Ulu orta kol gezer duyarsız yüreğiyle;
Arada ahkâm keser yüreksiz benliğiyle.

Özüne saygısı yok, kulak verme sesine;
İnancı da pek zayıf, hep yenilir nefsine.

Her şeyi iyi bilir, kalkma akıl vermeye;
Haddini bilmeyenin aklını Hak getire.

07.07.2011

En azından okuduğunuz için çok TEŞEKKÜR ederim.