Oradaydık,
ellerimiz kara kara mühürlü,
koyu koyu mühürlü,
vıcık vıcık mühürlü,
ki mühürlüyorduk yaşadıklarımızı ve yaşayacaklarımızı,
her ölümün bir mühür hakkı vardır diyerek,
her ayrılığın bir mühür hakkı vardır diyerek,
ki bittikçe mührümüz geceye basıyorduk boyansın diye,
ki azaldıkça mührümüz, birimiz koşa koşa karanlık çalıyordu en kuytu anılarımızdan
Oradaydık ve kana kana yağmur yağıyordu ve
biz mühürlerken bir yandan,
bir yandan da akıyordu mühürler düşlerimizin en can alıcı en kaygan yerlerinden,
ki yılmıyorduk yine de mühürleyelim de unutmayalım acıılardan önce ve sonraki iylikleri diye.

Hiç olmadı,
ruhumuzun içinde zor günler için sakladığımız soluklarımızla mühürlüyorduk,
zor günler için nefes alabilelim diye,
zor hayatlar ve zor ölümler için sızIlarımız daha rahat toprakta uyuyabilsinler diye.

Oradaydık,
bir yandan günler bizi yaftalarken,
bir yandan da biz günlerin içinde önceden çizilmiş resimlerimizi mühürleyelim diye,
ve yine mühürlüyorduk yorulmadan bir kez daha "diye" diyebilelim diye.

Ki mühürlediğimiz her bir tenin ardından okunaklı yazılar geçiyordu yavaşça :
"kalbi atmayan bir aşk ne işe yarayabilir ki!"


Oktay Coşar