"Umutsuzluğun tablosuydu benliğim ve gün geçtikçe artan senliğim.. Ben sözlerime bu sefer ortadan başlayacağım asıl heyecanlı olan bölümünden.. Hikâyenin bir mutlu, bir mutsuz yeri vardır ya, ben tam ortasındayım işte. Ne mutlu ne de mutsuz. Ne olduğunu bilmeyen veya ne olacağını bilemeyen biriyim, bir nevi huzursuz.

Son çırpınışları yapraklarını dökmemek için biliyordu ki mevsimlerden kış bu soğuya dayanmak belki de son çırpınış..her şeyden kaçıp gitmek kayıp bir şehrin tenhalığına..yıkıntıların arasında görse çiğ damlasının yine ona yine sevdaya yenik düşecek..incittiği bir kalbin ne çok hüzne boğulduğunu hesaba katmadan sevincini yarım bırakmak olur mu hiç..

Hangi kıvrımından tutunsam acıdan bükülmüş harflere; Kırılgan İmâ’lar çatırdayarak saldırıyor sanki, içimdeki sancılara… Uzun ve derin camkesiği çiziklerimden kanıyor, anlamı morarmış güncemin önsözü… İç içe geçmiş anlamların karmaşıklığında sıkışıyor,zamana direnen sevdam…"


her daim sevgimle