toprağın karasında
şarkısı biter yağmurun
ağaç köklerinin susamış hali
tırmanırken seslerimizin sarnıcına
kırkı çıkmamış gibidir gün

bakışları değişir güneşin
öylesine tutsaklıktır yamacında yürümek
iliklerimize değen bir alev yarasıdır ki
kaosların acı huzmesi geçiyor ruhumdan
nefesimi sıyırıyorum gövdesinden duyguların
ayrılık tekamül etmeden tüm hücrelerime

zaman durur mu ki
yine mevsim olur damarlarımda dolaşan kan
bir beyitin güncesinde
çiçekler açacağım sanki ab-ı hayat
sarılırım düşsel girdapların himayesine
özlemler yakalarım kimliksiz

derviş misali
iklim deviren kuşların kanat nefeslerinden
dökülürüm
annemin oyalı yazmasında
solgun beyaz güllerin yanında
tomurcuk olur son tebessümüm

ama sen yinede unutma
bulutların ışıklarını söndür giderken

susuz mezarlara yaşlarını değdirmeden yaşamın öteleri
kara simgelere mil çekip
ağlamayacağım
çünkü hala mavidir gökyüzü gözlerimde

........