ve önce aşk ’ı yarattı tanrı
sonra toprak alevlendi insan oldu
aşk insana bulaşırken biz neredeydik?
ogün yoktuk ama bugün...
bugün nerdeyiz?

bugün biz..
doğunun ücra bi semtinde unuttuk kendimizi
oysa ne güzeldi çocuk olmak

sokak kavgalarında arardık masumiyetimizi
bizlere öğretilen adalet yasaklarla sevişmekti
karakollar yuvamızdı bizim ,ekmek boyalı parmaklarımız
severken düşmanlığı,aşıkken ayrılığı yaşardık

duvarlara aşkımızı yazarken kovalandık mahallemizden
oysa tek amacımız aşkımızı resmiyete dökmekti .
dolma kalemle nikah defterine ıslak imzamız olmasada...

kimsecikler sevmezdi bizi kendimizden başka;
biz dünyamızı aynı şehrin iki uzak yakasında bıraktık
oysa biz aynı semtin çocuklarıydık..!
biz o semtin sevilmeyen çocukları..
bizki hep o semtin orospu çocuklarıydık..!
çünkü ismimizin önüne koyulan tek niteleme sıfatı orospu çocukları olmuştu!..