Çaresizliği sarıp kaç kat kefene
Çırpına çırpına yok etmek ölüm acısını,
Zor, çok zor.
Şans, talih, kader, kısmet
Beş kuruşa değil artık
Beş kurşuna!
Yok olmak bu dünyadan,
Bu kalplerden,
Bu anılardan
Bedavaya…
Mermi sesleri vızıldarken kulaklardan,
Ambulansların sedyelerine sarılıp
Hıçkıran analar, babalar
Kendilerini teneşirde yıkasın diye büyüttüklerinin
Katledilen umutlarına bakarlar
Ölgün ve dalgın…
Ne gam!
Gidenler,
Bilirler mi ki bıraktıkları acı çığının altında
Ağlayan geleceği?
Yazık oldu…
Çırpındı gözler çaresizce,
Sözün son bulduğu anda…
Bedenler,
Taşıdıkları emaneti bırakıp toprağa,
Rüzgâra verirler kimliklerini
Ve
Ilık bir meltem eser sessizce
Ruhları öpüp kucaklayıp
Filizlere göz dikerek.
Haydi kalk…
Yüreğinde ve anılarında kalana sarıl sımsıkı…
Vefayla.
28.6.2011
SERAP DEMİRTÜRK