I

Kanepenin üstüne düşmüş anılarım,
bulaşan yaralı bir ruh,
Ne kadar örselenebilir ki,
geçmişin gözeneklerinden
süzülerek
içine ve içine ve içine ve derine..

II

Kanepenin üstüne düşmüş geçmişim,
bulaşan zedeli arzularım,
ne kadar bitkinler,
gözyaşlarımdan aşağı intiharlar bir bir,
derin bir kalbin içinde biriken...

III

Kanepenin üstüne düşmüş dudaklarım,
ten gecenin koynunda mışıl mışıl,
gözler soru işaretlerinin boşluğunda asılı,
ne kadar terlemiş rüyalarımız,
anın kapı aralığından,
merakla başını uzatırken acılarım...

IV
Kanepede sırt üstü uzanan
adamın arkasına
sinsice süzüldüm,
sessizce şiirimin sivri tarafını
sırtına sapladım adamın,
sinsice ve sessizce.

Sırtından ılık ılık akan
koyu geçmişini izledim bir süre,
ve geçmişe dair son hırıltılarını...
Göz kapaklarının bir masalın son sayfasında
nasıl kapandığını gördüm...
Sonra çekti gitti,



Oktay Coşar