Düşünüyorum!
Doğduğum ana yetiştiğim ortama gidiyorum.
Yılların geçtiğini büyüdüğümü farkediyorum.
Değiştiremiyorum, değişmiyor hiçbir şey,
Günlük mutlu oluyorum anlık seviniyorum.
Uzun sürmüyor bunların tadı.
Bugün var oluyor yarın hepsi birden kayboluyor.
Süreklilik olmuyor hayatımda,
İstediklerim birtürlü olmuyor yaşamımda,
Kayboluyorum yaşadığım her anda,
Sebep arıyorum bu günüme, sebep çok
Yıllar öncesine gidiyorum 1970’ lere
Hatırlıyorum o günleri tüm çıplaklığıyla önümde
Babannemin Anama saldırışını hatırlıyorum.
Ogünlerde çocukdum anlamamıştım.
Şimdi anlıyorum tüm gerçekleri
Özümde hissediyorum o günleri
Anam mahsumdu yemişti o sopayı
Kimsesizdi yoktu koruyanı
O günlerden gelen bir eziklik var içimde
Güçsüzlüğümün, başarısızlığımın sebepleri diyorum.
Cesaretsiz bırakıyor o günler beni toplumda
Anamın yediği sopa gözümün önünde
Unutamıyorum; istesemde olmuyor.
Babam öksüzdü kimsesizdi yetimdi
Dışlanmışdı aile ortamından bir kere
O öksüzlüğün, garipliğin, kimsesizliğin geni var içimde.
Değişmiyor, değiştiremiyorum bir türlü
Neden vurdun o sopayı diyorum babanneme,
Anama neden vurdun gözlerimin önünde
Babam uzatmıştı kafasını bana vur diye.
Düşünmedin onada salladın birkaç sille
Kimsesizdi öksüz ve yetimdi sende biliyodun.
Korumak ve kollamaktı senin görevin.
Bunu yapmadın sen bir kere
O günlerin ızdırabı var içimde
Ezikliğini yaşadım yaşıyorum her günümde
Yokluğu garipliği kimsesizliği bende yaşıyorum.
Keşke sepep olmasaydın bunlara; babanne
Üvey bırakmasaydın bizi hayatta.
Kalpten isteseydin; bir tas çorbayı paylaşsaydın bizimle
Dost olsaydın o günlerde sen bize
Muhtaç etmeseydin namerde bir kere.
Sevseydin bizi sevdirseydin kendini.
Çokmu zordu bunu yapabilmek sence
Cesaretimi neden aldın elimden.
Gün geçtikçe yok oluyorum hayatta.
Kimsesizlik zor biliyormusun babanne.
Yalnızlık çok zor be babanne.
Babamı neden yalnız bıraktınız ki ömür boyu.
Bende yalnızım bak şimdi onun gibi.
Benziyoruz tıpkı birbirimize.
ALLAH kimseyi kimsesiz bırakmasın hayatta.

26.06 2011
Metin YILMAZ