2
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1014
Okunma
gecenin rüzgar içen yüzü gibi
avuçlarımı besliyor bulut tenleri
iklimler müebbet
yırtmış bilgeliğin yol ayrımını
hiçbir ölçü tanımaz
rotasızlığın endişelerini
örtünür birer birer
gözleri fer olan karaltılar
sinsi ve hırçın
soluk soluğa kaybolur düş
kalbimi çalar
öfkesinden sıyrılan ahenkleri
avuçlarıma dolanırken gecenin ertesileri
karanlığa çelenk atar mevsimler
savrulurken umutlar boşluğa
kendi benliğinde ürer insan
devrik cümlelerin ıslanan son acısı gibi
.....
5.0
100% (6)
Cevap Yaz