O’nu Gördüğüm An’a…

O an, şiir burcundan firar etti her hece,
O an, tüm yıldızlardan utandı hırçın gece...

O an, yazan kalemim suretinde tutuldu.
O an, hicrân kelâmı dilimde unutuldu…

O an, bir kekemeye bahşettim lügâtimi
O an, sessizlik çizdi hayatıma âti’mi…

O an, yangın kuşattı ufkunu hayallerin,
O an, mehtap vuruldu göğsünde leyâllerin…

O an, iki büklümdü aynalarda gördüğüm.
O an, gönül hâneme atıldı son kördüğüm…

O an, ateş olmadan gözleri gözlerime,
O an, yenik düşmüştüm geç kalan sözlerime…

O an, anlamı yoktu ne sözün ne şiirin,
O an, kalem kırıldı hükmüne bu şairin…

O an, ağyar olanın yâr’lığına imrendim.
O an, nefsim elinde intihara direndim…

O an, bir kabir açtı hayat bana göğsünden,
O an, utandı ruhum cihânnümâ süsünden…

O an, yaşarken ölmek bana kader kılındı,
O an, şeb-i yeldâ’lar bana mâder kılındı…

O an, ömür yurdunda ben kahıra dayandım.
O an, bir Yûsûf idim zindanlarda uyandım…

O an, aşk gergefine inkisârım dokundu,
O an, bülbül yurdunda gam sâlâ’sı okundu…

Mutluluk mihmânına mihmândar oldum o an,
Cânı cânâna verdim titreyip soldum o an…

Ermediğim muradı O’na bıraktım o an,
Son nefesi verirken O’ndan ıraktım o an,

Yusuf MESCİOĞLU
yirmibirhaziranikibinonbir.