Kim duyabilir içimden geleni konuştuğumu
Ve kim duyabilir ki konuşurken ne çok sustuğumu.
Rengimin üşüyen mavisi örneğin
Uzanıp yatağa senli düşlere dalmaktır baba.
İlk gözyaşımı hatırlıyor musun, çocukça davranışları mı,
Kumdan kaleler yapan ellerimi baba ?
Ellerim güneşe çıkamayacak kadar korkak.



Bütün evler sisler içinden yükseliyor baba
Tarih açmış kiraz ağaçları,
Gitgide eskiyor yaşamım
Gitgide en sevdiğin gömleğine benziyorum
Bir gömleğin içini boşlukla doldurmak
Ölüme benzer şey mi acaba ?



Üniversiteli bir genç vardı
Dünyaya ekilen tomurcuk,
Deli karanfil patlardı sevdalanınca
Yüreğim baba, yüreğim
Bir kavganın ortasında coşkusunu yitirmiş
Daha çarpışamayacak kadar yorgun



Gökyüzünde kim bilebilir ki
Senin de bir bulut olduğunu
Bulutların dağ yolu,
Yağmurun
Yağmur olmadığını kim dinleyebilirdi baba
Taramasaydın saçlarımı..

Devin Karaca