ilk yağmurdu gözlerimden
ilk defa hissetti
acının başaklandığını yüreğim
son günlerini yaşıyordu çaresiz
o an en sevdiğim

ya bir zıpkın
ya da yüreğinin ortasına mıhlanan acıydı
hayat anladım artık yalancıydı

oysaki bizim her bahar
bahçe duvarlarımız kireçle boyanırdı bembeyaz
asmalar budanırdı
yazın evveli kışın sonuydu bahar

ben daha önce hiç ölmemiştim !

daha önce
yağmuru gözlerimde hiç görmemiştim !

yaşam ilk kılık kıyafet balosunda gibi
çocukluğumdaki
toz pembe değildi artık
herkes sonunda yetim kalıyordu
kimsesiz yalnız
yalan kucaklamalardan uzak
bir musallat taşına uzanıyordu hayat

ey aklım ne ben seni üzeyim
ne sen beni daha fazla üzme
sonunda hem sana hem bana oluyor olan

ve sonra
hikayesi başlar hayatın
herkesin diline düşen kıyam /et bir mesele
elbet

dolu dizgin telaş /
telaş edene
herkes /her şey / defterine
bir kaç satırda
ya kıyameti
ya da
aklı karışmışcasına
şikayeti

zaman

o hiç durmuyor
kimse kimseye bakmıyor
nekadar acı doğranmışta olsa sofralara
herkez umut içinde nefesleniyor

ne aşklar yalancı /
ne aşk
ya kendisine
ya da hep başkasına yalansöylüyor herkes
merak ve herşeyin sonrasına heves

artık
kendini avutmalarına bir son !

kıyam /et
körün gözlerinde
sağırın kulağında
dilsizin dilinde
kıyamet kopuyor
kim kimin elinde /elinde kalan ne ?

işte ben
daha önce hiç ölmemiştim !