Umutların tükendiği Eylül ayında
Yollara düştüm yapayalnız kendi başıma
Döktüğüm gözyaşlarına aldırmadan
Yıllardır verdiğim mücadeleden vazgeçmeden
Asla yılmadan usanmadan
Akıtılan alın terinin karşılığını almadan
Bir anda yaban ellere savurdu hayat beni.

Gözden çıkarılmışcasına acımadan
İnsancıl duygulardan yoksun
Adil olmayan davranışlarla
Kendimi buldum Tunceli dağlarında
Munzur suyunun hemen yanı başında
Pülümür suyuyla buluştum
Sanki kanadı kırık göçmen kuşuydum
Yüreği yaralı sevdiklerinden ayrı
Yavrularımdan uzaklardaydım.

Yılmadan usanmadan dayanmalı
Katlanmalıydım hayatın acımasızlığına
Ve ben onu yaptım
Herkesi her şeyi sevdim
Sevmek istedim
Meşe ağaçlarını dağ çiçeklerini
Tunceli’nin yalçın kayalarını sevdim
Sevgiye hasret insanını sevdim
Dost bildim değer verdim sevgi buldum
Can oldum can buldum
Bir yürek oldum
Güneş oldum
Isıtmak istedim insanları sevgimle
Yüreğim yettiğince sahip çıkmak yaşlısına gencine
Işık olmak istedim hayatlarına
Gücüm yettiğince aydınlatmak istedim günü geceyi.

2007. TUNCELİ.OSMAN ÖZTÜRK.
TAFLAN MEVSİMİ ŞİİR KİTABIMDAN...