Zamanın kuyusuna, düştü mavi düşlerim
İstikbâle bakarken, mazi denen miratla
Siren sesine döndü, kallavi gülüşlerim
Gülüyorum artık ben, kasvetli bir suratla

Şiir gibi hayatım, hep yarım kâfiyeli
Başladığı eseri, bitiremiyor insan!
Hayatımı yeniden yazsam da seciyeli
İçimi anlatmaya yetmiyor etten lisan

Şu kıvranan beynimin, karanlık noktasında
Düşlerimin son leşi, kokuyor sabah akşam
Onlar tekrar hortluyor, uykumun ortasında
Cehenneme dönüyor, rüyamda bile yaşam

Söylediğim tek şeyse âh keşke nakaratı
Hatta kâlû belâdan, beri söyler her hâlim
Yaşıyorken her gece, ruhumda sekaratı
Uyanmaya kalmıyor bedenimde mecalim

Kafamı koyuyorum, nakışlı yastığıma
Kara toprağa sokar, gibi dertli başımı
Bakmayın gözü açık tavana baktığıma
İsmimi kazımışlar çoktan mezar taşıma

Kurtlardan önce dertler oymuş kafatasımı
İçindeki beynimse kırk yamalı bir bohça
Bir tek resimler tutmuş, evde kara yasımı
O gece eşim dostum vakit geçirmiş hoşça


Soner ÇAĞATAY 14 Haziran 2011 / Wuppertal / Alman