Bugün Pazar…
Yorgun yaz güneşi veda ediyordu
Bulutsuz gökyüzüne; çarşaf gibi denizin en uzağından…
Martılar ağlamaklı uçuşuyor
Balıklar belki de mutlu
Deniz çarşaf gibi; ancak nefes alıp veriyor
Minik dalgalar kenarda ölüyordu
Köpük köpük…
Bir ömür yaşanırken tadılan mutluluklar geldi aklıma
Mutluluklar gelip yerleşir bazen yüreğine insanın
Dalgalardaki köpükler gibi; bitmeye namzet…
Kumsal misali beklemeli sabırla
Gelecek olan mutlulukları…
Kaybolup akacaksa da yüreğimizden sıcaklıkları
Tek damlada bin hatıra yaşatacak olsa da gözpınarlarımızda
Bekler dururuz kumsal misali…
Umut!..
Tükenmez heyecanlar durağında bir otobüs
Yolcular biner…
Yolcular iner…
Kapısı kapanmaz; kumsalın dalgayı beklemesi gibi…
Tek adet nefesi kalsa da yüreğimizin
İkinciyi bekleriz umutsuzca; bilmeden…

Bugün Pazar…
Haftanın son günü…
Yorgun yaz güneşi veda ediyordu bulutsuz gökyüzüne…
Ufukta beliren gemiyi bekliyordu limandaki iskele babaları…
Belki mutsuzluklar akacaktı iskeleye; belki de yeni hevesler
Zaman akıp giderken; nefeslerimizi götürüyor peşi sıra
Yeni bir haftaya selam vermeye hazırlanıyor takvimler…
Yürüdüm biraz daha sahilde denize paralel
Çakıl taşları belirdi; kumsalın bitiminde
Nefes alıp verirmişçesine deniz
Minik minik dalgalar ölüyordu yine; çakıl taşlarının arasında
Umutlarını erken kaybeden yürekler gibi… Aniden…
Ölüp gidiyordular… Zamanı beklemeden…
Kumsalda ölen dalgacıkları seyrettim,
Bir de; çakıl taşlarında ölen dalgacıkları…
Kumsalda kum olmayı düşledim bir an…
Mutluluk köpüklerini yavaş yavaş yudumladım…
Çakıl taşı olmayı yeğleyen umutsuzluklardan uzakta…
Kum tanesi oldum işte… Milyonlarca, milyarlarca kardeş iç içe
Aramızda mesefe yoktu; çakıl taşları gibi…
Takvim yaprakları aksa da biteviye sonsuzluklara
“Biz kum tanesi olmalıyız” dedim;
Islatmalıyız birbirimizi mutluluk kokan dalgalarda…

Metin Kaya İLHAN
TRABZON
Faroz