Kişinin kendine uygulayabileceği en büyük işkencelerden biridir iç-hesaplaşma. Belki de bu yüzden çoğunun yapamadığı, yapmaktan kaçtığıdır!

Düşünürsün! Düşündükçe sorgu bitmez, cevap bitmez, savunmaysa hiç olmamıştır... En çok sen suçlarsın, en çok sen acıtırsın kendini...

Bazen; korkarsın daha da ötesinden. Bulursun kendince bir sebep. Sığınırsın o sebep-nedene. Ödedim bedeli dersiniz ama kalbinizde kalan tırnak izlerini kerpetenle çekip atamazsın... Hesap biter, suçluluksa olduğu yerde; hiç eksilmeyerek öylece kalır...

Ömer Hayyam'ın;
"beni özene bezene yaratan kim? sen!
ne yapacağımı da yazmışsın önceden.
demek günah işleten de sensin bana;
öyleyse nedir o cennet cehennem?" dediği gibi bazen ikilemler sorgular başlar, aklanmak için korkuyla Rabba sığınırken korkularımızla yüzleşmek de bir o kadar acıtır insanı.

Ve.. Tüm günah sevaplarıyla, hata-yanlışıyla, yapmam dediklerini yapmış bile olsa, yüreğinde taşıyorsa o korkuyu, korkarsa yaratandan vicdanı ölmemiştir hala..
Zor olanı; bu yüzleşmeyi-hasaplaşmayı yapabilmişse demek halen maskeli yüz, maskeli yürek olmayandır. İnsanlığını kaybetmemiştir. Tüm acımış/acıtılmışlığına rağmen...

Az söz çok manaydı.
Bugün nadir günlerden bir günüm. Okuduğum her bir 'Şiir' ayrı güzellikteydi. Hepsi ayrı ayrı aldı götürdü ruhumu sarıp sarmaladı satırlarında.

Ve uzun zamandır (daha çok şiir okuyabilmek adına) çok yorum yazmazken, bugün yazmadan da geçemediğim bir gün.

Yüreğinizden kaleme düşenleri okumaktan büyük keyif alıyorum. Bunu dememe bile gerek yok dimi? Yorum yazmasam-yazmamış olsam da; zira dalınca satırlara kolayına çıkamıyorum, uzun oluyor yorumlarım; ben sadık bir okuyucuyum :)

Siz hep yazın 'Şair'. Hep yazmalı denilenlerdensiniz çünkü... En azından bence ve bana göre.
Saygımla...